Нулмистай инээд

...гадаа хүйтэн би алхаад л... гэрэл... амнаас уур... салхи үүлээгэд л...дааруулжийна... тэр дулаан юм өмссөн болуу гэсэн бодол толгойд... фаак... бодхоос уур хүрнэ... дотор бачуурмаар хачин мэдрэмж.... мартий одоо хангалттай.... цэг... утас.... байнуу... хүүе сайнууу.... завтай завтай....... намайг мэдэрдэг хүн байдаг бололтой гэмээр мэдрэмж.... дулаахан байна... сэтгэл... би яг саянаас даархаа больчлоо... чамд дуралсан сэтгэлээ талиад ширээн дээр нь үлдээгээд гарсан... хацар норох шиг.... гашуун...инээд хүрнэ... яагаад... сэтгэл ойлгоогүй хүний төлөө би яагаад шанлана гэсэн бодол толгойд... алхаад л гэрлүүгээ... цаг 23:30.... ахиад л гашуун... гомдмоор юм... бодхоос сэтгэл хоосон...бороо хааччихвааа... намар шдэээ... намайг сэтгэлээрээ хайрлах хүний эрэлд намрын өнгө шөнийн бодолтой цуг.... чамд зориулсан дуу болгон дурсамж болж би чиний хувьд усанд хаясан чулуу шиг алга болно гэж хэн нэгэн дотроо хэлээд нулимсаа арчаад инээд хүрнэ

Харин...

бүр худлаа хэлжиймаар санагдчлаа... үнэнээ хэлхээр итгэдгү хэцүүен бэ... итгэхгүен бол хайртай гэж хэлх дэмий л баймаарийн... би итгээд уг нь үнэнээ л хэлдэг шдээ болкү бгаан байлгүй дээ...